Opdracht week 4

De opdracht, een keuze uit een serie foto’s waarbij het gebruik van licht mijn visie op het onderwerp en mijn standpunt benadrukt. Zoals al eerder aangegeven heb ik deze week mezelf proberen te verplaatsen in mijn opa, vader en broer. Andere bekijken op deze manier is voor mij de angst terug bekeken te worden in mijn privacy, mijn veilige huis. Die confrontatie ben ik aangegaan en dit was een heel proces waarbij ik op een andere manier tot mezelf ben gekomen.

Eerst zonder mijn privacy en op grote afstand door bij een vriend vanuit de flat met een telescoop andere te bekijken. Erg veilig en dit gaf dan ook niet het beeld wat past bij mijn gevoel en de spanning van waar het spel nu gebleven is. De transparantie is zeer eenzijdig en voldoet niet voldoende aan mijn standpunt. Ik ben toen vervolgens vanuit mijn eigen huis gaan fotograferen.


Dicht bij het raam, een paar foto’s maar te onprettig. Dan maar een slok wijn, muziekje aan en mezelf veilig opgesteld als een schim achter in de ruimte. Vanuit daar foto’s maken. Eerst boven. Dit is net wat veiliger dan beneden. Ik heb verschillende filters geprobeerd zowel in kleur als mist. Daarnaast heb ik gespeeld met verlichting, flitsen, onder en over belichting. Al snel kwam ik erachter dat een donkere setting het beste paste bij de sfeer die ik wilde vertellen. De veiligheid die ik voel als ik niet zichtbaar ben. Iets wat ik nodig heb om mezelf te kunnen verplaatsen. Niet bang voor reacties van anderen gericht aan mijn privé. Ik heb toen alle rolluiken dicht gedaan waardoor ik een kader zocht via de overloop schuin door een kamer heen richting het raam van de overburen. Al zoekend naar een geschikte compositie merkte ik op dat er op mijn venster een verrekijker stond. Deze stond daar al een hele week demonstratief te wezen. Eerder die week was ik er mee bezig geweest maar ik had dit opgegeven en hem niet opgeruimd. Nu kijkt hij me aan en ik maak er bewust gebruik van. Om de mysterie en de spanning te benadrukken probeer ik in de donkere setting ook wat met de mistfilter. Uit deze serie is ook mijn keuze van de opdracht gekomen.

Ik ben benden verder gegaan in de gang door het kleine raampje van de voordeur. Hier durfde ik wel dichter bij door de grote van de raam, de tralies ervoor en het vele hout. Toch bevredigde dit niet. Ik kwam in de gang wederom mezelf tegen. Nu op een ander vlak want in mijn gang hangen foto’s als een stamboom van mijn familie. Zo vader zo dochter. Op wie lijk ik. Intuïtief maak ik er een zelfportret van.

Op naar de woonkamer. Ik ga verder met zelfportretten waarbij ik als een schim in het donker naar buiten staar. Ik bekijk anderen die zich buiten bevinden. De anderen zien mij niet. Ik zoek mijn privé op. Maar na het zien van de beelden besef ik dat ik aan de andere kant op de foto’s veel van mezelf laat zien. Ik zie mijn glas wijn pronken op de tafel. Gek eigenlijk dat dit me nu pas opvalt en dat ik het niet als onprettig ervaar.


Ik merk dat ik steeds minder moeite heb mezelf direct of indirect via het glas wijn terug te zien op de foto. Al moet ik zeggen dat de stiekem gemaakte foto vandaag van mij op school waarbij mijn bloemetjes onderbroek en mijn vrolijk gekleurde trui het hoofdonderwerp waren mij een blos gaven. Maar ach, het viel best mee uiteindelijk.

Het spel van bekijken en bekeken worden moet misschien maar eens van de andere kant bekeken gaan worden. Wie weet wat voor deze week. Intiemer wie weet?