Fotograaf van de leegte?

De vraag wat voor fotograaf ik wil zijn is tot nu toe altijd lastig te beantwoorden geweest. Eigenlijk vind ik alles leuk om te fotograferen en dat doe ik dan ook. Dit maakt het enigzins lastig om tot een omschrijving te komen, laat staan tot een portfolio keuze. Deze week is bij mij een soort van kwartje gevallen. Al geruime tijd heb ik het boek van Stephan Vanfleteren thuis liggen. Tijdens Breda Photo heb ik zijn werk leren kennen en het een en het ander over hem gelezen. De fotograaf van het verdwijnen en het verglijden van de tijd wordt hij genoemd. Toen ik deze week weer door zijn boek bladerde begon ik na te denken over mijn eigen werk. Net als Stephan fotografeer ik van alles en toch gaat dat van alles altijd over het verglijden van tijd en het verdwijnen. Ik ging kijken naar de kern van mijn werk tot nu toe en ik kwam op leegte, of om in de term van dit kwartaal te blijven een zwart gat in de mens. Ik ben dus misschien een fotograaf van de leegte? Lege blikken in een portret, buitengesloten, opgesloten in jezelf, dementie, leven in je eigen wereld van roes en pijn, verlies, heimwee, staren naar de hemel en eenzaamheid. Allemaal een vorm van leegte.