Alzheimer

Johannah
Hoe is het om met alzheimer de wereld te aanschouwen. Kijken zonder te zien. Kijken zonder herkenning en niets wat er toe doet. Kijken zonder bestemming. De taal van alzheimer.

De afgelopen periode en de bezoeken aan Johannah hebben mij doen stil staan bij de nietigheid van de mens. Ik ben in mijn onderzoek vele mooie verhalen, beelden en zinnen tegen gekomen en er zijn er ook ontstaan. Woorden en zinnen die mij raken. Ze komen binnen en ontroeren. Mijn serie foto' s is op eenzelfde manier ontstaan. Ik ben geraakt door het warme onthaal en het vertrouwen. Ik heb mezelf opgesloten om alles extra binnen te laten komen. Anders gezegd om het misschien niet te laten binnen komen. Als je ergens voor het eerst komt leg je, je focus op dingen. Deze verdwijnt naarmate je langer ergens bent. Ik heb mezelf vragen kunnen stellen en met andere ogen kunnen kijken. Kijken zonder te zien en zonder dat het er toe doet. Dat is waar het om ging. Naar mijn idee is dit herkenbaar voor iedereen. We hebben allmaal wel eens dat er van alles om je heen gebeurd maar dat je er geen notie van neemt en het er niet toe doet.

Als teder hout zacht wordt. We lijken te denken dat we van massief ebbenhout zijn, maar niet is minder waar. We doen ons sterk, krachtig en on raakbaar voor om aan onze nietigheid en kwetsbaarheid te ontkomen. Echter hoeft er maar iets kleins te gebeuren en we worden weer met onze neus op de feiten gedrukt. Het lichaam en de geest zijn vaak oncontroleerbaar waardoor je zomaar uit het niets je grip op het leven kunt verliezen. Tijdelijk of voor altijd in een zwart gat terechtkomend. Hersenen kunnen niet gecontroleerd worden door ons. Het zijn zij die ons controleren en ons onze nietigheid tonen. Ze doen beseffen, geven focus op het geen we waarnemen of ze doen dit niet. Soms ben je alles kwijt en ben je er alleen nog maar. Een stoffelijk omhulsel in de wachtkamer van de dood. Wachtend op een kist van ebbenhout, naar weet ik het waar.