Transparantie

Transparantie staat bij mij ook voor een openheid en niet alleen voor hoe transparant wij zijn als het gaat over onze privacy en de beschermingsbeperking hierin door camera´s overheidsregistraties, gluurders en snuffelaars. De transparantie waarmee ik me tot nu toe heb bezig gehouden.

Transparantie in contact tussen mensen. Meerdere spelers in het spel. De openheid waarmee je naar de ander kijkt en van de ander wil weten en leren. Niet verstopt maar zichtbaar. Niet zoeken, begluren en graven in spullen maar een open contact. Zichtbaarheid en vragend. Niet enkel het spel van 1 kant die voor mij zo onprettig voelt. Of het spel met het vraagteken of er meerdere zijn die met je mee spelen zoals via de ramen van de trein. Nee, deze week ga ik op zoek naar een zichtbaar intiem spel waarbij de spelers van elkaar op de hoogte zijn en of met elkaar worden geconfronteerd. Misschien wel langs 1 kant begonnen en samen verder gespeelt. Mijn gedachten gaan hierbij naar de nieuwsgierige man die geconfronteerd wordt met een terug kijker, maar ook naar mijn werk.

In mijn werk weet ik dat ik in de gaten wordt gehouden en ik houd hen in de gaten. Elkaar vertrouwen en zoals dat in de hulpverlening word genoemd een transparante houding aannemen. Echtheid en puurheid. De cliënt moet weten wie ik ben, wat ik kom doen en waarvoor ik sta. Wat kunnen ze van mij verwachten en wat verwacht ik van hen. Ik moet mijn privacy hierin beschermen, dit is een beroepscompetentie. Aan de andere kant moeten mijn cliënten zich in hun woning blootgeven om geholpen te kunnen worden. Blootgeven is soms erg letterlijk in de zorg.
De verhouding is in dit spel altijd in onbalans. Toch weten veel kinderen en in het bijzonder gehandicapte kinderen hoe het met je gaat. Ze hebben een 6de zintuig hiervoor waardoor ook de hulpverlener een transparantie krijgt. Dit wordt vervolgens terug gespiegeld en kan erg confronterend zij.

Ik begeleid 2 jongens uit 1 gezin. De jongens zijn 15 en 17 en hebben een ontwikkelingsleeftijd van 1,5 jaar. Ze hebben in hun woonsituatie weinig om handen en hebben hun eigen spel bedacht. Kijken, contact zoeken en hierop reageren. Ze staan altijd voor het raam naar buiten te kijken. Ze schuiven de lamellen opzij en zijn onbeschaamd zichtbaar. Mensen zien is op de ramen kloppen. Reactie terug betekend de grootste lol. Ze kijken ook vaak door het kijkgaatje van de deur en door de brievenbus waardoor ze al kijkend en roepend reacties uitlokken. Als ze mij zien gaan ze door de dollen heen. Ze hebben hun eigen klanken voor mij waarmee ze duidelijk maken naar ouders dat ik er ben. Dit begint al als ze mijn auto zien. Ze raken erg enthousiast en pakken alvast hun jas omdat ze weten dat ik met ze ga wandelen. Een soort Pavlov reactie.

Dit heeft me altijd gefascineerd. Tijd voor een intiem portret van deze knullen. Al ligt het toestemmingsgebied hiervoor in een wankel gebied. Als reserve voor deze week de terug spiegeling van mezelf en de terug kijker. Dit in een moment van tijd die zich alleen lijkt af te spelen op dat ene moment. Die ene reactie, gezichtsuitdrukking en onherroepelijk, onherhaalbaar moment van menselijk contact. Samen 1 spel.