Op zoek naar Johannah

In dozen vol archief zoek ik naar Johanna. Hoe kan ik haar weer zichtbaar maken? Hoe geef je iemand zijn identiteit? Letterlijk is ze in huis onzichtbaar, maar toch is aanwezig in het gemis. Je ziet de lege plekken, de gebruikte rolstoel in de schuur en de vele foto' s aan de muur en op de kast. Foto' s om maar niet te vergeten. Foto' s om niet te laten vervagen van wat ooit was. Foto' s als houvast. Ik zie in al die foto' s een bijzondere vrouw. Een buitenmens gek op haar familie en dol opdieren. Een spontaan mens die weet van aanpakken. In hoeverre is dit nog in haar aanwezig. Is ze alles kwijt of kan ze ons enkel niet meer tonen?

Opgesloten diep van binnen in een eigen wereld, in een eigen zwart gat. Soms lijkt ze te reageren, een moment dat haar weg gedraaide starre blik, helder wordt. Haar lach is dan even terug en ze mompelt dan onverstaanbare zinnen.

In het nu kan ze zich irriteren, zuchten en boos kijken. Op goede dagen reageert ze met haar ogen. Ze houd dan alles in de gaten en lacht als er gedold wordt. Ze beweegd enkel nog maar haar handen en gezicht. Hierdoor ligt ze met doorlig plekken al een halfjaar plat. Ze mag van de dokter niet zitten vanwege de doorligplekken en kan dus niet naar buiten.

"Dan zou ik maar gaan bidden" Een aantal weken geleden kreeg haar man dit te horen van de dokter toen hij zijn vrouw 10 minuten frisse lucht wilde geven. Wat heeft ze te verliezen dan?! Ze is het al kwijt en ik ga het proberen terug te geven. Opzoek naar Johanna, dat is mijn concept. Een mooi mens wat er nog steeds is en toch gemist moet worden.