De Hut

Binnen buiten. Buitenste binnen

Als kind bouwde ik vaak en graag hutten. Ik ben als het ware opgegroeid in een hut. Mijn hut. Mijn veilige haven, een plek om ze zijn, een plek voor fantasie. De hutten begonnen met een tafel en een kleed erover, maar ook een koffer in de tuin volstond. Later werden dit wasrekken met lakens, dozen, takken, paletten en holen in de grond. Ze diende mij allen als hut. De creativiteit van een kind om tot een (hut) bouwwerk te komen zorgen mijn inziens voor inspirerende sculpturen.

Naast hutten bouwen vermaakte ik me graag in de schuurtjes van mijn opa die zich her en der opzijn weidse land bevonden. Opgebouwd van resthout en afvalmaterialen vormde ook zij inspireerde sculpturen.

Ik ben opgegroeid op het platte land en kon daar alles vinden wat mijn hartje begeerde. Voor mij geen kant en klare Winnie de Poe tent. Nee, gelukkig maar, voor mij rennen, dollen en bouwen in de weidse landen. Als kind had ik hierdoor al snel een verbondenheid met de natuur. Mijn opa leerde mij overleving strategieën in het bos. Hij maakte er voor mij een spel van. In hoever het voor hem een spel was na de oorlog en de hongerswinter weet ik niet, maar ik vond het prachtig. Het bouwen van hutten onderging naarmate ik ouder werd een nieuwe verandering/ er werd gebouwd met natuurlijke materialen. Een stevige boom, takken, gedroogd gras en natuurlijke knoopmaterialen vormde de basis. Van mij opa had ik geleerd de natuur te benutten en tevens in zijn waarde te laten. Ben niet te gretig want voor je het weet is het op.

Dat is nou net het punt waar we nu staan. Reserve voorraden raken op, de ozonlaag gaat eraan en dieren sterven uit. Zolang we op de wereld bestaan proberen we als mens te groeien, te manipuleren en te domineren. Het moet veelal gaan zoals wij dat willen en we proberen daarmee natuurwetten te omzeilen. We maken land, creëren wateren en afgezette natuurparken. We zetten er wat beesten op en praten dan vervolgens over een stuk ongerept natuur. Maar de natuur is al lang niet meer ongerept. Daar kan ik niks meer aan veranderen.

Voor alles nog meer volgebouwd wordt wil ik met mijn project de mens even stil laten staan bij het groen ons nog rest. De mens zo dicht mogelijk bij de natuur brengen.