Mijn stedelijk gebied is de Westertuin. Gelegen op de grens van het oude Tuinzicht en het nieuwe Westerpark in Breda. Het is een plek waar gewoond en gecreëerd wordt. De woningen zijn modern, strak, en vormgegeven door eenvoud. Zo ook de Westertuin zelf. De natuur speelt een grote rol. De een woont er bewust en naar eigen keuze en tevredenheid. De ander woont er noodgedwongen in de super modern weergegeven ouderen voorziening. Oude bewoners in nieuw geplaatst. Van het vertrouwende oude door volksbuurt gekenmerkte Tuinzicht naar de voor hun verraderlijk vernieuwde wijk Westerpark. Op de grens van veilig vertrouwd, warm en angstaanjagend koud, vreemd. Op zoek naar veiligheid en botsend met de uiterlijke kenmerken van de woonvoorziening en woonomgeving geven deze bewoners hun ruimte een vertrouwelijke en eigen sfeer. De oude Tuinzicht sfeer.
Generatie botsing en kloof. Uitzicht op het geen zo mooi had moeiten zijn. Strak en vormgegeven door botsende waarden en normen. Een speelplek die onveilig is. Een recreatie plek die wordt bemand door hangjongeren, die door drank en drugs overlast bezorgen en vooral de oudere bewoners de irritatie en stuipen op het lijf jagen. Een honden uitlaatplaats aan de rand van het park die door hondeneigenaren voor het gemak word overgeslagen omdat pissen tegen de glijbaan lekkerder is. Zo hebben de hangjongeren die uit verveling van de glijbaan pissen een gelijkenis met die zelfde hond.
Vernieling, rond bestrooide rotzooi, bekladding, pis en poep. De omgeving is onbepuurd natuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten