week 4 en 5

Mijn video dagboek gaat goed, heb de smaak te pakken. Ook het dagelijks maken van foto´s gaat me vrij goed af. Niet alle dagen zijn ze even gericht aan mijn onderwerp maar het hoort wel bij mijn dag, dus leg ik het vast. Ik leg vast wat me verwonderd en doet stilstaan.

Leven met chronische pijn is niet altijd makkelijk. Je bent in een constand gevecht. Je wil van alles maar krijgt het niet uit je handen. Of juist wel, maar dan valt het uit je handen en dan was dat nou net niet de bedoeling. Het is een constante strijd met jezelf. Een strijd tussen willen en kunnen. Soms win je en soms verlies je. De rest ben je jezelf. Pijn kan je behoorlijk frustrerend zijn en je somber maken. De muren komen dan op me af samen met het plafond. Terwijl ik op bed lig slaap ik, rust ik en bedenk ik redenen om er niet uit te hoeven. Toch raak ik telkens weer gefascineerd door het licht wat door mij rolluik gaatjes speelt. Het lokt me naar buiten. Als ik me goed beroerd voel dan is buiten zijn een prettig medicijn. Ik kan erg genieten van verstilde observaties en alles wat er om me heen gebeurd. Mijn vascinaties voor licht, reflectie en schaduw komen op deze dagen extra binnen. Ze roepen mij en ik verdwaal in de roes van de observatie. Ik ben me bewust van wat ik zie, hoe het me raakt. Het doet even de pijn vergeten en het jaagt de somberheid weg. Het doet je beseffen hoe mooi het leven is met alles erin en eromheen. De roes van pijn. Een dagboek over het leven met pijn en de contrasten die dit met zich mee brengt. Dit is mijn uitgangspunt. In het begin koste het me moeite en deed het op een hele andere manier pijn. Maar dat ik er zo mee bezig ben voelt nu goed. Ik heb mijn weg gevonden heb volop beelden gemaakt zowel foto als film. Een selectie hiervan is om mijn blog te vinden.