Met een beeld nooit alleen

Mijn voorlopige werktitel is “met beeld, nooit alleen”.
Mijn object is een grote zwart wit foto waarop ik als 3,5 jaar oud meisje op sta. Een lief, mooi meisje, maar met een verhaal. Ogen die ouder zijn en spreken. Ik vind het nog steeds een indringend portret van mezelf en het portret is altijd zichtbaar aanwezig.

Een meisje met een verhaal. Het moet een gevoelige autobiografische documentatie worden, waaruit de herkomst van mijn fascinatie voor fotografie spreekt. Beeld als een vriend, beeld als houvast en beeld als troost. Het geluid van de camera en flitsbox, de geur van chemicaliën en het zien van vele beelden zijn voor mij zo tastbaar dat ik ze bijna kan aanraken en voelen. Ze zijn helder en hebben me gebracht tot waar ik nu sta.

Ook de geur van de logeerkamers bij mijn opa en oma´s en het piepen van het nachtkastje als ik deze stiekem opende om de boeken en de doos met oude foto´s te voorschijn te toveren. Het is onveranderd, het piept nog steeds en het ruikt nog van hetzelfde. Het enige verschil is dat ik niet dat kleine meisje meer ben. Bang in het donker en bang om alleen te zijn.

Naar mijn ervaring was ik veel bij mijn opa en oma. Zowel aan de kant van mijn vader als moeder. Lekker ravotten en mee helpen op de boerderij. Veel speelgoed was er over het algemeen niet. Maar daar had ik ook geen behoefte aan. Het geen wat er was had ik lief en ik benutte dit optimaal. Daarnaast was ik vaak buiten in mijn eigen wereldje. Starend naar de wolken met een boterbloem in mijn mond.

Ja mijn eigen wereldje werd soms een beetje teveel mijn eigen wereldje. Op jonge leeftijd had ik al heel wat mee gekregen en hier reageerde ik op. Hierdoor ging het niet altijd lekker en werd ik niet altijd begrepen. Het advies luide vanuit het dorpse schoolgebeuren dat ik beter af was op een internaat. Mijn ouders die geen idee hadden hebben hiermee ingestemd. Ze stonden met hun rug tegen de muur en ik werd geplaatst. Met het woord heimwee vat ik deze periode samen. Ik zocht steun bij beeld en ik zie de foto´s nog naast mijn bedje waarmee ik me avond naar avond in slaap huilde. Na een behoorlijke tijd en intussen op een 2de internaat beland te zijn kwamen ze er achter wat er was. Er was eigenlijk niet zo veel aan de hand behalve dan dat ik mijn ouders miste. Conclusie dit kind is beter thuis. Er is maar 1 ding mooi uit deze periode. Ik heb al vroeg mijn gevoel leren omzetten in beeld door de creatieve therapie die ik kreeg. Ik heb nog steeds contact met haar op vriendschappelijke basis. Zij was een van diegene die zij dat ik het in me had om de kunstacademie te gaan doen. En daar ben ik dan zoekend naar de bron van het ontstaan van mijn fascinatie fotografie.

Beeld en fotografie in het bijzonder: om te uiten, begrepen te worden, af te sluiten en vast te houden. Met een beeld ben je nooit alleen!