Opdracht week 2

Standpunt subjectief
In de 2de week kan ik er niet bij zijn. Ik probeer dit de volgende zaterdag in te halen zodat ik alsnog feedback kan krijgen. Ik laat nu zien welke beelden ik gekozen heb en waarom.

Deze week moest ik een foto kiezen waarbij de standpunt van de fotograaf duidelijk werd door de keuze van compositie. Ik heb gekozen voor een foto van Bob Martin. Hij won een prijs met deze foto op de Wold Press Photo 2004 in de categorie sport. Je ziet een fragment van freestyle zwemwedstrijd op de paralympics. Ook als je gehandicapt bent kun je sporten. Hoe kun je het beste in beeld brengen dat iemand iets kan terwijl deze een beperking heeft. Hij neemt de foto van boven af waardoor je een overzicht krijgt van zowel zijn prothese als hoe hij zich zonder voortbeweegt in het water. Ik vind de compositie en vlakverdeling erg mooi. De gele tegeltjes verticaal in de foto lijken een scheidslijn aan te brengen tussen land, prothese en water zonder prothese. De kleuren dragen daar nog eens extra aan bij. De sporter is een krachtige sporter. Een foto waar geen enkele vorm van medelijden ten aanzien van de gehandicapte wordt geuit. In tegenstelling tot dat kracht, sportman en stroomlijning.

Ik heb een serie subjectieve beelden gemaakt.
Vanuit mijn autonome beeld ben ik vooral verder gegaan met de transparantie. Zie voor het resultaat het gekozen beeld. Het gekozen beeld laat zien wat ik van de transparantie vind. Het sluit op en benauwd me soms. Mijn gevoel. Subjectief.

Wat betreft de documentaire serie ben ik nu vooral de confrontatie aangegaan met mijn eigen ogen en hoe ik die gebruik. Het gluren bij de buren is terug. We gaan weer ouderwets gluren door ramen en kieren. De brievenbus en de rolluik worden hierin niet overgeslagen. Wel worden de beelden die ik aantref weer vast gelegd in een digitaal jasje. Ik ben aan de slag gegaan met foto´s maar ook met een geleende videocamera. Stiekem gluren is anders dan een camera die er altijd hangt en zichtbaar is maar toch door weinig mensen worden gade geslagen. Het is spannend en het gaf me op sommige momenten een onprettig gevoel. Ik ga liever nog de confrontatie aan met mijn groothoek voor de neus van een persoon.

Ik begon in de trein te fotograferen dit ook in het kader van je tijd goed benutten. Altijd als ik in de trein zit geniet ik van mensen bekijken. Stiekem via de ramen en de lampen. Zien ze mij, kijken ze nou naar mij terug of kijken ze naar buiten. Het lijkt soms een vorm van contact. In de middag op weg naar school zijn de spiegelingen minder goed te zien door het daglicht. Geeft mooie resultaten. Het raam en de lamp worden 1 met het geen wat ik begluur. Ook hier komt een soort van transparantie om de hoe kijken. Niemand heeft het in de gaten, niemand reageert. Ze gaan gewoon door met lezen, bellen, rommelen in de tas, slapen en kletsen. Dat viel mee. Of waarom geeft die jongen mij een knipoog mee hij opstaat. Hij zat met zijn rug naar me toe. Had hij het toch in de gaten? Hij heeft immers ook de ramen en lampen tot de beschikking om mij te begluren. Hier lijken we terug te komen op het spel van bekijken en bekeken worden. Het stiekeme probeer ik vast te leggen door de indirecte manier van het benaderen van mijn onderwerp. Dit vormt mede het subjectieve aan het beeld.

In de avond terug naar huis worden de beelden duidelijk zichtbaar. Al kletsend met klasgenoten op weg naar huis pak ik mijn camera en maak ik foto´s. Al snel trek ik de aandacht van de jolige conducteur. Hij vind het wel best en komt er bij zitten om te kletsen terwijl ik hem uitgebreid portretteer en vertel waar ik mee bezig ben. Wat een portret was die vent. Ik heb vandaag lekker gewerkt aan de opdracht. Helaas in de trein niet met statief kunnen werken maar wel met groothoek. De onderwerpen zaten indirect dichtbij.

Thuis gekomen zit ik door de foto´s en het gesprek met de conducteur vol energie en in plaats van mijn bed zoek ik met mijn lens en filmcamera door de donkere avond op zoek naar wat er zich af speelt in de straat. Ook hier is een leuke serie foto´s uit gekomen. Dit vond ik best eng om te doen. Stiekem maar ook weer niet want mijn camera staat op zelfontspanner en geeft door het dakraam felle licht stralen in het donker. Zo ook de filmcamera die een sterke lichtbundel heeft. Zien ze mij? Er ging een gordijn dicht was dat toeval? Ik ben in ieder geval maar gaan slapen. Ik wil hiermee verder gaan voor de volgende keer. Het spel van bekijken en bekeken worden was voor die dag gespeeld. De transparantie wordt gedicht met mijn rolluik.

Mijn documentair subjectief enkel beeld is er een uit de trein. Reflectie, transparantie en weerspiegeling van het spel van bekijken en bekeken worden. De spanning van het indirecte begluren van de buren in de trein.